آلِ بخُتیشوع، عنوانی است که بر خاندانی از پزشکان مسیحی نسطوری اطلاق شده و افراد نامی این خاندان از سده دوم تا اواسط سده 5ق/ 8 تا 11 م میزیسته اند. یکی از آثار ارزند های که از تمدن درخشان ایرانی ، از قرن پنجم هجری سراغ داریم که اختصاصاً به خواص حیوانات پرداخته، کتاب عبیدالله بن جبرئیل است.
اسم و کنیۀ کامل این طبیب ایران یالاصل (ابوسعید عبیدالله بن جبرئیل بن عبیدالله بن بختیشوع بن جبرئیل بن بختیشوع بن جورجیس بن جبرئیل بن بختیشوع) است که بنا به قول ابن ابی اصیبعه (۱/ ۱۴ ۸) در سال چهارصد و پنجاه و اندی وفات یافته است. از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست، جز آن که در میافارقین میزیست و با ابن بُطلان دوستی داشت. در فهرست نسخ عربی کتابخانۀ ملی پاریس از دوسلان به نسخۀ نفیسی از سال ۷۰۰ ه.ق. اشاره رفته که اشکال زیبایی در نشان دادن حیوانات مورد بحث دارد. این اثر با عنوان مشهور منافع الحیوان در منابع مختلف شناسانده شده است. شمارۀ نسخه در آن کتابخانه Arabe 2782 است. در دیباچۀ کتاب مؤلف به صورت «عبدالله بن جبرئیل بن بختیشوع » ضبط شده، امّا ب یگمان «عبدالله »، تصحیف «عبیدالله » است. در سال 1388 ش. ترجۀ فارسی منافع، با عنوان «منافع الحیوان » از قرن هفتم هجری تألیف عبدالهادی بن محمد بن محمود بن ابراهیم مراغی، به کوشش محمد روشن از سوی بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار منتشر شد که ترجمه و برگردانی فارسی از اثر عبیدالله بن جبرائیل با همین عنوان است.
