این مصحف، بخشی از یک قرآن سی پاره است که به نظر میرسد یکی از واپسین قرآ نهای نفیس ایرانی در قالب رَبعه (چندجلدی) باشد؛ نسخه ای که صورتی کامل از برترین ویژگیهای قرآن پردازی ایران را به نمایش م یگذارد. نامِ کاتب، واقف، تاریخ و محلِ کتابتِ این نسخه مشخص نیست؛ زیرا اجزای آن پراکنده شده است.
با این حال، ویژگیهای صوری اش از تعلّق به سبکی منسجم خبر می دهد که جستجوی دقیقتر آن، نکاتی از یکی از مراکز قرآن نگاری فعال ایران در سدۀ نهم و دهم هجری قمری را روشن میکند. جزوۀ 991 محفوظ در کتابخانۀ آستان قدس رضوی، پارۀ سی ام از قرآنی سی پاره بوده که در ابعاد 29/5 × 21 س.م.، با یازده سطر در هر صفحه، به قلم مُحَقَّق، ثلث و نسَخ تهیه شده است.
این پاره دارای 19 برگ و آغاز و پایان آن کامل است. دوازده پارۀ دیگر از این مصحف نیز در کتابخانۀ آستان قدس رضوی نگهداری می شود که همگی به ترتیب از شمارۀ 979 تا 990 فهرست شده اند.
