با آغاز سده چهارم هجری، خطی که به‌عنوان خط رسمی برای کتابت قرآن پذیرفته شد، نوعی از خط شکسته به نام نَسخ بود. کهن‌ترین نسخه موجود به این خط، به شماره Is 1431 در کتابخانه چستربیتی است که به سال 391 هجری (1000-1 میلادی) تعلق دارد و به قلم علی بن هلال، معروف به ابن بواب، نگارش شده است. ابن بواب به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین خطاطان عرب شناخته می‌شود و به نظر می‌رسد این نسخه تنها اثر باقی‌مانده از او و کهن‌ترین نسخه خطی طلاکاری‌شده به زبان عربی باشد.

نسخه چستربیتی شامل 286 برگ است و هر صفحه آن 16 سطر دارد. این قرآن به‌طور استادانه‌ای به خط درشت نَسخ نوشته شده و حروف، واژگان و سطرها به‌نحوی نزدیک به هم نگاشته شده‌اند که از خوانایی آن کاسته نشده است. در این اثر، خطوط دیگری مانند نوعی خط ثلث و شبه کوفی نیز به‌کار رفته است. تذهیب این نسخه، که خود از زیبایی خاصی برخوردار است، به‌احتمال زیاد کار خود ابن بواب است و نشان‌دهنده توانمندی‌های بالای وی در زمینه خطاطی و تذهیب می‌باشد.